" Houbo unha vez un neno xordomudo que amaba a un camelo."
Kori, de oito anos, é capaz de saber o que lle di o seu mellor amigo Caramelo, polos movementos da boca.
No seu maxín escoítalle dicir cousas así:
Os homes serios do ceo
cos seus chisqueiros acenden,
cando a notiña se estende,
pequenos farois de xeo.
Hai nas nubes camelos brancos,
que pacen herba de algodón
e beben nos pozos do ceo...
Hai no sol camelos dourados,
que beben auga
e pacen herba de lume.
"Esta non é a terra coa que soñaba
no ventre da miña nai.
Esta non é a campiña, nin este é o río
Esta soidade está morta,
non é a soidade dos doces pasteiros.
O meu corazón dime que vaia cara ó sur,
pero o meu olfacto non ulisca a herba, nin a auga,
nin os doces montes rodeados de árbores.
Estamos perdidos, pequeno Kori,
pero o meu regato es ti,
e a túa herba son eu."
.....................................
Todo isto dentro da aventura PALABRAS DE CARAMELO, onde se atopa ó Gonzalo Moure sempre tan comprometido.
Ningún comentario:
Publicar un comentario